Այս այն Դսեղն է, որ մեծազոր Մամիկոնյանները, Արշակունյաց փառքի վերջալույսին, երեսուն տարի ևս մեն–մենակ հաղթանակներով ճակատ-ճակատի զարկելով պարսիկների ու արաբների հետ, ձանձրացած, X դարում թողին իրանց հայրենի սրբազան Տարոնը, եկան բնակվեցին այստեղ։
Դեռ մնում են նրանց շիրիմները, նրանց կանգնած խաչարձաններն ու մատուռները, դեռ մնում է նրանց կառուցած ճերմակ տաճարը՝ Բարձրաքաշ Սուրբ Գրիգորի վանքը, և դեռ կանգուն Սիրուն Խաչի վրա կարդացվում է «Յիշխանութեան տանն Մամիկոնեան…»։
Դեռ ժողովուրդն ավանդորեն պատմում է, թե այստեղ ապրեցին այն լավերը, այստեղ կռվեցին և այստեղ մեռան…
Մնում են – անկատար ներկա
Թողին – անցյալ կատարյալ
Մնում է – անկատար ներկա
Կարդացվում է – անկատար ներկա
Պատմում է – անկատար ներկա
Ապրեցին – անցյալ կատարյալ
Կռվեցին – անցյալ կատարյալ
Բնակվեցին – անցյալ կատարյալ
Մեռան – անցյալ կատարյալ
Եկան – անցյալ կատարյալ